Monster Hunter Rise Review - Ideaal voor nieuwkomers (2024)

Na het extreem populaire Monster Hunter World is de reeks terug in zijn vertrouwde, meer handzame formaat op de Switch. De ‘over-the-top’, anime graphics van Monster Hunter Rise suggereren dat de reeks daarmee ook terugkeert naar de speelstijl van eerdere games. Niets is minder waar. Op enkele toevoegingen na volgt Rise gestaag het pad dat Capcom met World heeft uitgezet. Rise maakt de reeks nog toegankelijker door de leercurve verder te verlagen, omslachtige spelsystemen te verwijderen, en het belang van voorbereiding te verminderen. Het resultaat is een razendsnelle, actievolle ervaring die veel te snel voorbij is - ruim voordat je de talloze, uitgebreide systemen volledig hebt benut.

Rise barst van de persoonlijkheid

Waar World een groots verhaal probeerde te vertellen over de ecologie van de monsters onderling, pakt Rise het kleiner aan. Jij speelt een Hunter in Kamura: een Japans-ogend dorp dat geteisterd wordt door hordes razende monsters. Uiteraard is het aan jou om de monsters af te houden, de oorzaak van de aanvallen te achterhalen en het probleem te neutraliseren. Er zijn natuurlijk steeds grotere monsters die de natuurlijke balans verstoren met 'de razernij' als gevolg, maar het verhaal licht vooral het dorp en haar inwoners uit. Voor de plot zal Rise wederom geen prijzen winnen, maar het slaagt er beter in interessante personages neer te zetten dan zijn voorgangers. Kamura en haar inwoners barsten van de persoonlijkheid.

De razernij van de monsters is direct één van de grootste en tegelijk minst benutte toevoegingen van Rise. Naast je standaard jachtmissies, zijn er nu missies om je dorp te verdedigen tegen hordes monsters. Voorheen waren er ook al forten waarbij je gigantische monsters als Lao-Shan, Shen Gaoren of Zorah Magdoras moest verjagen door artillerie of valstrikken op het juiste moment te activeren. Nu is er een heuse ‘tower defence’ mode, waarbij je die artillerie en valstrikken zelf plaatst. Deze ‘Rampage Missions’ lijken in eerste instantie net zo’n aanfluiting als de eerder genoemde gevechten, maar blijken later in het spel wat meer diepgang te hebben. Met name de op één na laatste baas maakt slim gebruik van alle mogelijkheden die de Rampage missies bieden. Het is daarom gek dat dit type missies zo onderbenut wordt: gedurende het hele spel zijn er slechts drie rampage missies verplicht, en van de vier rampage-specifieke monsters is er maar één uniek. De rest zijn grotere ‘apex’ varianten van bestaande monsters.

Een verticaal speelparadijs waar je materialen verzamelt, nieuw base camp locaties vindt, of andere geheimen ontdekt

Buiten de rampage missies om, is Rise grotendeels Monster Hunter zoals we het kennen van World. Je kiest een missie, vertrekt naar één van de vijf gebieden, en verslaat doorgaans een enkel monster in wat in andere spellen een baasgevecht zou zijn. De gebieden zijn geheel open en bestaan dus niet uit losse ‘arena’s’ die met laadtijden aan elkaar gebreid worden, zoals in vorige handheld Monster Hunters het geval was. Wel leveren ze wat in op detail ten opzichte van World. De gebieden in Rise bestaan uit kale vlakten, met hier en daar wat van de nieuwe ‘endemic life’: wezentjes die je tijdelijk versterken, of die je op kunt pakken en kunt gebruiken om de vijand te verzwakken. De grote vijanden blijven in die vlakten hangen, waardoor je nooit naar ze op zoek hoeft. Maar boven de vlakten is er in vrijwel elk gebied een verticaal speelparadijs waar je materialen verzamelt, nieuw base camp locaties vindt, of andere geheimen ontdekt.

Die verticale bewegingsvrijheid waar Rise zijn naam aan te danken heeft, wordt mogelijk gemaakt door de nieuwe wirebug: een vriendelijk insect dat je hunter gebruikt om zich de lucht in te katapulteren. Hiermee kun je monsters vanuit de lucht aanvallen, de aanvallen van monsters ontwijken, of je beter positioneren voor je volgende aanval.

Maar dat is niet het enige waar de wirebug goed voor is. Ze geeft je ook toegang tot een aantal van de instelbare ‘switch skills’. De wapens waar je uit kunt kiezen zijn dezelfde als in World, en diens movesets zijn op een enkeling na weinig veranderd, maar door de ‘switch skills’ voelen ze nieuw. Zo kan een long sword gebruiker een wirebug-variant van de ‘helm breaker’ uit World inruilen voor een nieuwe, horizontale aanval. Deze aanval doet minder schade, maar is veiliger en vult je ‘spirit gauge’ meter juist, in plaats van dat het dat spendeert. Andere switch skills laten je standaard aanvallen wijzigen, of maken het herladen van je bowgun bijvoorbeeld trager in ruil voor sterkere kogels. De switch skills hebben zo wat weg van de ‘Hunter Arts’ uit Monster Hunter Generations, alleen dan minder uitgebreid en beter gebalanceerd. Het is een systeem dat je gerust kunt negeren, maar voor wie er mee wil knutselen, kan het de speelstijl van elk wapen volledig veranderen.

Monsters berijden

De Switch Skills die actief gebruik maken van je wirebug leiden naar nog een potentieel impactvol systeem: het berijden van monsters. Nu kon dit al een paar generaties aan Monster Hunter games, maar voorheen was het vooral een manier om een monster tijdelijk op de grond te tikken. Nu bindt je een monster vast met de draden van je wirebug, en krijg je tijdens het berijden de volledige controle over het monster. Dit betekent dat je een monster een ander monster aan kan laten vallen. Het systeem leek me in eerste instantie een grappige gimmick, maar werd al snel een van mijn favoriete toevoegingen. Het kan nu een slimme tactiek zijn om een Rajang woedend te maken, hem naar je primaire prooi te leiden, en zijn kracht vervolgens zelf in te zetten door hem te berijden. Dit nieuwe mount-systeem alleen al heeft tot een paar van mijn favoriete momenten in vijf generaties aan Monster Hunter geschiedenis geleid.

Helaas waren die momenten vluchtig en veel te snel voorbij. De verhalende missies van Rise zijn net als vroeger opgesplitst in de singleplayer ‘village quests’, en multiplayer ‘hub quests’. De village quests had ik ruim onder de tien uur voltooid, en nog voor de in-game timer op 28 uur sprong, had ik de laatste baas van de quest hub verslagen. In al die tijd heb ik nooit mijn uitrusting aan hoeven passen op de vijand en heb ik niet één missie gefaald. Nu ben ik er sinds de eerste generatie Monster Hunter bij, en zal mijn ervaring niet dezelfde als die van anderen zijn, maar waar ik in elke voorgaande Monster Hunter altijd ergens tegen een blokkade aan liep, ging Rise me erg makkelijk af.

Bovenstaande is niet de schuld van de de monsters zelf: er zit genoeg variatie in de drie dozijn monsters, en qua aanvallen bieden ze stuk voor stuk een unieke uitdaging. Met name de nieuwe monsters zijn fantastisch ontworpen met hun thematische verwijzingen naar Japanse volkstradities, maar ook oude bekenden hebben nieuwe trucs in petto die veteranen scherp zouden moeten houden. Helaas is het allemaal wat minder indrukwekkend als die aanvallen nauwelijks schade doen, en je wirebug je zoveel vrijheid geeft dat alles met gemak te ontwijken valt. Zoals het er nu naar uitziet (vóór de gratis DLC die Capcom over komende maanden uit zal rollen) zijn de hoogste tiers aan gear, en alle build-potentie qua skills, decorations en charms meer voor de verzamelwoede, dan dat het spel je dwingt ze te gebruiken. Het is daarom maar goed dat de nieuwe gear er in ieder geval weer compleet ‘over-the-top’ en uniek uitziet.